domingo, 22 de novembro de 2015

LA REINA DE VENEZUELA

Consuelo Prego Solís (Laraxe, Cabanas, 1921) . Decir que uno firmaría 
donde hiciera falta por llegar a su edad con su cabeza y su salud no es
ninguna exageración. Gran conversadora, viuda y sin hijos, hace unos 
años decidió mudarse desde su casa de toda la vida, que se le hacía grande, 
a la residencia Geriatros, de Santiago. Da gusto visitarla y oírla.
-¿Cómo es que decidistes cambiar abuela?
-Te voy a ser sincera: yo me defendía bastante bien económicamente. 
Pero como no tengo hijos, mis sobrinos teneis vuestra vida en Ferrol.
Cuando quedé viuda, hace veintitantos años, me desmoroné un poco. 
Pero luego lo pensé y dije: «¿Qué hago estando aquí, amargada?
¡Tengo que abrirme un poco al mundo! Así que empecé a viajar un poquito,
a salir... Pero me sentía sola. Sí, tenía una mujer que me venía a ayudar, 
gente que me visitaba, pero el día se me hacía muy largo. Así que hablé 
y propuse venirme a una residencia.
-Y la decisión fue para bien...
-El tiempo que llevo aquí me siento a gusto. Pero, mira, no nos 
vamos a engañar, la casa de uno es la casa de uno. Ahora, bendita la
hora en que vine.
-¿Has conocido ya a mucha gente?
-Sí, y mucha gente me ha conocido a mí. Y no soy nadie, pero me 
respetan, que es lo que más me gusta. Y yo respeto a todos y cada uno 
de los que están aquí. ¡Y de los mandos ni hablemos!
-Tuviste un restaurante en Venezuela...
-El restaurante Carso, muy bonito, de lo mejorcito. Todavía existe, está en la avenida Francisco de Miranda, uno de los mejores de Caracas.
-La gente vuelve a emigrar, la economía va mal. ¿Cómo lo ves abuela?
-Yo no tengo carrera, tengo la carrera de la vida. En el mundo hay los 
que no saben administrarse y los que no saben administrarnos a nosotros.
Y donde no se sepa administrar un hogar o una nación nunca bien irá. 
En la vida hay que administrarlo todo, hasta la salud. Y te lo digo yo que
no la administro, porque fumo.

-¿Por algun motivo?
-En Venezuela trabajé primero en una pastelería de unos suizos que no hablaban español. Y después en una casa de modas de las más elegantes
del país. Allí se vestía la flor y nata de la sociedad, las mujeres de los ministros... Había la costumbre de sentarse con ellas en un saloncito a
hablar de la moda y yo me quedaba con ellas porque les gustaba que les
diera mi parecer. Entonces, sacaban un pitillo y también me ofrecían. Pero 
yo lo rechazaba. Un día lo presenció la directora y me dijo: «Consuelo, me tiene que hacer un favor. Aunque lo queme en las manos, encienda el pitillo, 
no les haga el desprecio». Y así empecé, me quemé yo. 
-¿Sigues las noticias?
-Sí, por la tele y la radio. El periódico no puedo leerlo, tengo la
enfermedad de la mácula y veo poco. Pero lo que me gusta de verdad 
es el tenis, no me lo pierdo por nada. Soy de Nadal a ciegas.
-¿Votarás en las elecciones?
-Yo voté siempre.
-Si pudieras repetir tu vida, ¿lo harías?
-Sí, aunque solamente fuera por ver a mi esposo.
-¿Quién enamoró a quién?
-Mutuamente, aunque él me hizo algunas canalladas [se ríe].

    martes, 17 de novembro de 2015

    A casa familiar

    Historia da casa familiar, do meu bisavó Francisco Prego Mesías, casado con Consuelo Solis Ameneiro naturais de Cabañas. E como nos contaron os nosos pais e avós ,por motivo da guerra civil foi detido e apaleado por ser acusado de vermello.

    despois de ter xa dous fillas o destino quixo que tivera trillizos, nacendo no ano 1928 tres fillos dous varón e unha nena que e a miña aboa, os cales se comenta no pobo que nese ano foi un milagre, pois  naceron na mesa do comedor coa axuda dos veciños e se correu a voz pois non se daba crédito ao acontecido. Nos comentan que algun deles naceu casi sen uñas e naqueles tempos nos existían incubadoras nin nada que lle parecese e ao final os tres sairon adiante coa axuda de toda a familia. Loxicamente lles quedou por sempre  o mote dos trillizos e na actualidade solo vive a miña aboa.





    Durante a sua vida anduvo embarcado por moito tempo, e nun deste viaxes que fixo por todo o mundo e estando en NEW YORK no ano do famoso crak, ordenou un 29-11-1929 a compra da casa familiar que aínda pertence a familia, e  adxunto copia do poder do ano 29 que como di: estando na Ciudad, Estado y Condado de NEW YORK, Estados Unidos otorga poder tan amplo a favor do su familiar Jose Brage Ameneiro para administrar todos sus bienes e inscribir a citada casa no registro da propiedade de Pontedeume, documento do cal tamen adxunto copia.



    domingo, 8 de novembro de 2015

    Lendas Galegas

    Buscando información sobre lendas de Galicia, atopei duas lendas, a lenda da Maruxaina e a do Lobishome.

    A Maruxaina e unha serea, a metade peixe e a outra metade muller. Hai dúas teorias acerca desta lenda, uns contas que e boa e din que toca unha corna para avisar aos mariñeiros dos perigos do mar, sen embargo a que eu escoitei sempre foi a que di que é mala e canta para atraer aos mariñeiros e tripulantes dos barcos a un naufraxio seguro.
    Pero ao tratarse dunha lenda ninguén pode confirmar ningunha versión, os mariñeiros  lévana a terra e unhas veces a culpan a outras a declaran inocente. O segundo sábado de agosto se recrea a lenda os barcos saen ao mar e   fan sonar a súa sirena. Todo finaliza cunha festa na praia     de O Torno.








    Agora vou falar da lenda do lobishome. En galicia sabense varios casos de persoas que se convertiron en lobishomes o mais destacado é Manuel Blanco Romasanta, que matou a trece persoas e claro declarou que non o podía remediar xa que de dia era persoa e de noite lobo e facia dano contra a súa vontade.                                          
    Foto de Manuel Blanco Romasanta

    As cidades romanas

    Vamos a ver como seria unha cidade romana. Mediante esta imaxe que introducín podemos ver unha pequena represantacion de como eran estas cidades. A planificación destas cidades esta basado nun trazado rectangular e xeométrico y con calles paralelas e perpendiculares. Unha vez nos adentramos nela e pasamos as súas murallas defensivas podemos ver dous grandes avenidas que percorren a cidade de norte a sur e de este a oeste.
    Pero as rúas destas cidades romanas xa estaban pavimentadas. Todas as cidades tiñan un foro, aqui concentrábase toda a vida pública. 


    As murallas tiñan un carácter defensivo, e tamén simbolizan prestixio e poder. Estas construíanse con materiais sólidos e contaban con portas e torreóns que permitian o paso de carruaxes e máquinas de guerra.Durante o período de paz foi innecesario construir estas fortificacións defensivas. 
    Pero todo cambiou cando empezaron as invasións bárbaras e obligaron aos romanos a construir ou reforzar as murallas. A dia de hoxe ainda se conservan numerosas fortificaciones desta época, en Galicia destacan as murallas de Lugo.
    La Via Apia en Roma
    Cando Roma se convirtiu nun imperio necesitou crear unha rede viaria para conectar todos os lugares por diferentes motivos. Cando os tempos eran de paz estas vias adquirian un carácter comercial.
    Estas calzadas as creaban enxeñeiros militares e estan consideradas grandes obras xa que e increible o bon estado que ten algunhas aínda a dia de hoxe. As calzadas se lles ponia o nome da rexión o do maxistrado que as proxectaba. A rede viaria tiña uns 80000 km o que axudou a rápida romanización do imperio. Tamén ao largo e o ancho das calzadas crearonse posadas onde os viaxeiros podian repoñer forzas comendo o durmindo.
    Templo de Portunus en Roma

    Un dos edificios públicos romanos mais importantes e o templo, aos romanos lles importaba moito o aspecto exterior do templo xa   no seu se interior encóntrase a imaxe do deus e so podian entrar os sacerdotes.  Diante dos templos dos romanos rendiase culto aos deuses e se lles pedia solución aos problemas. 
    Estos templos tiñan planta rectangular e estaban rodeados por unha hilera de columnas. E se remataban cun texado a duas augas que daba lugar a un frontón posterior e outro anterior onde podianse representar escenas mitolóxicas.


    circomaximopp2

    En canto aos espéctaculos, tiñan un circo que era un edificio preparado  para as carreiras de carros;  a súa como se observa na imaxe é alargada e nos extremos situabanse dous postes ou metas en torno as cales tiñan que xirar os carros.
    Os romanos tamén tiñan un anfiteatro onde acudían para ver as loitas entre gladiadores ou tamén batallas navais simuladas. Tiña unha planta ovalada, os espectadores accedian por los vestíbulos e se sentaban na grada. 
    Os romanos non eran moi aficionados ao  teatro  pero tamén o tiñan, creaban a sua propia estructura e o  sonido era excepcional os espectadores mais afastados podian seguir o desarrolo da obra sen problema.
    Termas Estabianas de Pompeya

    Para os romanos as termas eran moi importantes xa que eles estaban moi preocupados polo aseo personal. Todas as cidades constaban de baños públicos, especialmente para os cidadáns que non se poden permitir o luxo de ter baño propio na súa casa. Existian duas zonas separadas a de homes e a de mulleres. 
    As termas tiñan distintas estancias, constaban de vestiario con ocos nas apredes para deixar a ropa e a sala  fundamental das termas e o Caldarium onde había diversas piscinas de auga quente e tamén solia haber un baño de vapor. Habia outra sala onde podian comer ou beber algo e Frigidarium é a ultima sala onde habia piscinas pero de auga fría.

    xoves, 5 de novembro de 2015

    Cultura castreña en Galicia

    La cultura castreña es un fenómeno autóctono de la Gallaecia que duró mas de ocho siglos y que supuso el establecimiento de pequeñas poblaciones dispersas por todo el territorio; lo cual sin duda es una de las característica mas destacadas de nuestra tierra. El numero de castros en Galicia esta entre 2000 y 5000.                                                             
    Los castros son poblados de viviendas familiares situados en lo alto de las colinas, estaban provistos de defensas formadas por murallas y fosos. En ellos residen grupos humanos, poco jerarquizados y autosuficientes en recursos.
    Los castros se ubican en lugares donde sus habitantes pueden dominar visualmente los campos, playas o prados que explotan para obtener alimentos. La población indígena gallega ya habitaba en castros en la Edad del Bronce pero en la Edad del Hierro aumenta el proceso de construcciones de los castros.
    En cuanto a los objetos hallados en los castros, la mayor parte son de bronce, pero también se han recuperado  herramientas de hierro y armas y otros objetos que quizás provengan del intercambio con fenicios y después con los romanos.
                                                         
    Los objetos mas característicos de la época castreña son los torques de oro con aleación de plata y cobre. Las joyas encontradas en los castros muestran una clara influencia tartésica.
    Por lo que se refiere a la escultura destacan los guerreros galaicos que han aparecido en los castros del sur de Galicia. Son representaciones bastante rudimentarias de guerreros armados con pequeños escudos circulares y puñales de puño  redondo, vestidos con túnicos ceñidas con cinturón, con torques en el  cuello y brazaletes en los brazos.
    Otro tipo de esculturas son las que se utilizaban de decoración de las cabañas y en las que predominan los motivos solares típicos de la cultura indoeuropea.

    Castro da Troña (ponteareas)

    En el castro de A Troña  es de destacar el petroglifo que representa la figura una serpiente; grabada en la roca con forma de altar para sacrificios. Y podemos observar como en la parte de arriba de la roca ha sido labrado un canal por el que quizás podría correr la sangre de las victimas para caer sobre la serpiente.
    Una de las interpretaciones que le podríamos dar a este petroglifo  es un culto hacia la serpiente, o también una muestra de la presencia de los Sefes en Galicia. 
                                              
    La Sauna de Briteiros, el funcionamiento de las saunas castreñas es muy sencillo, las estancias se identifican con salas según sus temperaturas. El horno estaría comunicado con la sala principal y así se calentaría el agua y el vapor inundaría la sala. 

    martes, 3 de novembro de 2015

    Un centro para entender la cultura de los Castros en Galicia


    Hoy quiero presentar una magnífica página para tener toda la información de la cultura castreña en Galicia. Las nuevas tecnologías nos ofrecen en este caso una especie de viaje en el tiempo que nos remonta a la época en la que los celtas poblaban este territorio.
    En la página del MUVICC (Museo Virtual de la Cultura Castreña) tenemos todo tipo de detalles acerca de las características de los Poblados Fortificados, la casa Castreña, la edad del Hierro, la sauna castreña, Cerámica y Gastronomía, las pequeñas guerras, el espacio de reunión... Además nos permite hacer una visita virtual a los castros más importantes de Galicia. Taramundi, Viladonga, Castrolandín, Santa Trega y Chao de San Martín.
    En el margen derecho podéis ver una imagen de la visita virtual que las nuevas tecnologías aplicadas a la divulgación histórica nos permite. Aquí os dejo un enlace con esta excelente web del MUVICC

    CASTRO DE LOBADIZ

    Se trata de un castro costero (defendido por acantilados), con 180 m de eje norte a sur y 130m de este a oeste. Compuesto por tres murallas, foso, parapeto y entrada. Las defensas, situadas al este, consisten en dos líneas de muralla con foso en el medio; delante de las mismas, restos de lo que se supone el "parapeto". Línea de muralla en la parte opuesta a la entrada. Las excavaciones pusieron de manifiesto plantas de viviendas rectangulares, con ángulos redondeados. 
    Cuentan que en el lugar se encontraron restos de cerámica, losas y molinos de mano. También, en excavaciones realizadas (actualmente en precario estado) se puso al descubierto alguna que otra planta de vivienda castreña con forma rectangular y ángulos redondeados. 
    La tradición asociada a este castro es más que curiosa. Se cuenta que un puente de "goma" unía el castro con las islas cercanas (Gabeiras). En estas se encontraron restos de cerámica y una vasija.
    Este castro está ubicado en el termino municipal de Ferrol, entre las playas de Doniños y San Jorge, en el lugar de Lobadiz, Punta del Castro. Se trata de un castro de tipo costero. 
    La Excavación en el entorno de este castro fue abandonada en los años 90.
    La zona en la que se encontraba el castro ha sufrido un gran deterioro por la ubicacion en el lugar de construcciones ilegales de los pescadores de la zona